سخن

ون گوک:کسی که رحم و محبت می آفریند , زندگی خلق میکند .
ناپلئون:بهترین شکل حکمرانی , سلطنت بر قلوب است .
بودا:هیچ کس جز خود ما مسئول بدبختی و خوشبختی های ما نیست .
ولتر :کسی که از مرگ میترسد از زندگی هم میترسد .

یک آفلاین:

یادمون باشه که قلبمون رو همیشه لطیف نگه داریم تا کسی که به ما تکیه کرده سرش درد نگیره یادمون باشه قولی رو که به کسی میدیم عمل کنیم .
یادمون باشه هیچوقت کسی رو بیشتر از چند روز چشم به راه نذاریم چون امکان داره زیاد نتونه طاقت بیاره .
یادمون باشه اگه کسی دوستمون داشت بهش نگیم برو نمیخوام ببینمت چون زندگیش رو ازش میگیریم

امتحان

شنبه امتحان دارم
اصلا وقت آپ ندارم

بچگی مون یادت میاد؟

دیروزمون مون یادت میاد؟

ساده و پاک بودیم؟؟

غرور

تا اطلاع ثانوی تصمیم گرفتم :
از آدمایی که یادم نمی کنن یادی نکنم
.
.
.
و به آدمهایی که به من علاقه ندارند علاقه نداشته باشم
.
.

نظر بدید

کاریکاتور جالب

سیزده بدر:

سیزده بدر

امیدوارم تعطیلات عید به همه خوش گذشته باشه و

سیزده بدر خوبی داشته باشید.

وحتما سبزه گره بزنید

قدر لحظات رو بدون

زندگی سرشار از لحظه هائی است که دوست داریم تموم نشن.
لحظه هائی که چنان غرق لذتیم که فکر گذشتنشونو نمی کنیم.
ولی لحظه ها می گذرن و ما از هم جدا میشیم : به امید دیدار فردا .
ولی شاید فردائی وجود نداشته باشه . شاید من و تو دیگه فرصت دیدار پیدا نکنیم.
شاید اگه بدونیم هر دیدار ممکنه آخرین دیدار باشه ، بیشتر قدر لحظاتش رو بدونیم .
شاید یه جور دیگه بگذرونیمش. شاید آخرین خداحافظ رو ؛ اگه بدونیم که آخرینه ؛
اصلا به زبون نیاریم... لحظه ها می گذرن ، لحظه های پر از احساس ، با مرگ هماغوش میشن و ما تنها می مونیم .

نوروز در آیین ها و اساطیر ایرانی

1) جشن

همتای واژه (عید) در زبان های ایرانی (جشن) یا (یسن) است. از ریشه YAZ به معنای ستایش، نیایش و پرستش؛ (ایزد) به معنای ستایش شده و نیایش شده نیز از همین ریشه است. (جشن) واژه ای ایرانی، مذهبی و بسیار کهن است. این واژه که باری گران از معناها و سنت های ویژه ایرانی را بر دوش دارد، در اصل عبارت بوده است از برپایی مراسم نیایش و سپاس به مناسبت رخداد یک پیروزی، یک واقعه اجتماعی یا یک معجره آسمانی که سودی برای اجتماع داشته باشد. مردم به هنگام برپایی بزرگداشت گردهم جمع می آمدند و خدای را با مراسم ویژه مذهبی نیایش می کردند، و این نیایش و سپاس همه ساله به عنوان قدرشناسی از موهبتی که از سوی خداوند ارزانی شده بود تکرار می گردید. این مراسم با رقص های مذهبی و سرود و موسیقی نیز همراه بوده است. در ایران باستان و پیش از ظهور زردشت همواره مراسم قربانی پس از مراسم نیایش و ستایش انجام می پذیرفت. آن چنان توده هایی از آتش برپا می داشتند و در کنار آن صدها و هزارها اسب و گاو و گوسفند قربانی می کردند. آن گاه سهمی از قربانی به آتش داده می شد و باقیمانده آن میان مستمندان و نیایشگران پخش می گردید و با همین گوشت قربانی سور و مهمانی برگزار می شد.

یک پدیده کیهانی مانند واقع شدن خورشید در نقطه های اعتدال ربیعی یا خریفی یا انقلاب صیفی و شتوی می توانست انگیزه ای برای برگزاری جشن باشد. همین جشن ها در دوره های مختلف زندگانی اقوام ایرانی، آغاز سال را اعلام می کردند. چنانکه جشن های نوروزی، جشن مهرگان، جشن شب چله تابستان و شب چله زمستان از این قبیل است.

تعداد دیگری از جشن ها برای نیایش امشاسپندان و ایزدان برپا می شد، از آن روی که این ایزدان نگاهبان روزهای ماه و ماه های سال بودند، هرگاه که نام روز با نام ماه برابر می افتاد، به آن مناسبت جشنی برپا می شد.